Ruimtereis naar het Koraal
Door: André Kuipers
Blijf op de hoogte en volg Wereld Natuur Fonds
24 September 2014 | Curaçao, Curaçao
In een ruimtevaartuigje op reis naar het koraal
In een duikbootje daal ik af in zee, op weg naar het koraal. Eerst zie ik wat zand, keien en een paar kleine visjes. Maar al snel doemt door het grote ronde glazen oog van de duikboot een enorme spons op. Zacht koraal, in de vorm van een sierlijke kelk. Tropische vissen zwemmen in en uit. Het oogt kleurloos door wat troebel zeewater, tot de piloot het licht er op richt. De grijsgroene kleur verandert in een adembenemend paarsrood schijnsel. We genieten even van het schouwspel en duiken dan verder. De diepte in.
Ik maak als WNF-ambassadeur een bijzondere reis. In een unieke mini-onderzeeër van Substation Curaçao ga ik koraal van dichtbij bekijken. Het markeert de start van de campagne Seastars, waarmee het WNF wereldwijd meer beschermde gebieden op zee wil realiseren. Dat is hard nodig. Het leven in de zee schreeuwt om hulp. Overbevissing, vernietigende visserijmethoden, vervuiling en klimaatverandering putten de oceanen uit. Als we over een paar decennia nog genoeg vis in zee willen hebben, moeten we nú de kraamkamers beschermen.
Regenwouden in zee
Dat zijn plekken waar vissen zich voorplanten en waar het barst van leven. Koraalriffen zijn van die regenwouden in zee. Ze beslaan slechts eentiende van de oceanen, maar een kwart van ál het zeeleven is ervan afhankelijk. Van vissen tot haaien, dolfijnen en zeeschildpadden. Vanuit de ruimte zag ik koraalriffen als turkooisblauwe, smaragdgroende gordels langs kusten en rond eilanden. Een betoverend gezicht en tegelijk zo beperkt en kwetsbaar. Want ik zag ook volgebouwde kusten, slib dat als gevolg van ontbossing koraal verstikt en de vele duizenden lichtjes van vissersvloten die over zee zwermen.
Liggend in het duikbootje voelt het alsof ik weer een ruimtereis maak. We zweven door een universum waar de mens gewoonlijk niet komt en zijn volledig afhankelijk van de techniek. Maar er is één groot verschil: om me heen wemelt het van leven. Scholen vissen schieten als zwermen vogels voorbij, andere vissen in prachtige vormen blijven stoïcijns rond koralen hangen. Ik bedenk me dat er vermoedelijk overeenkomsten zijn met buitenaards leven. Op een planeet die wij nog niet kennen, barst het vast ook van ontelbare bizarre levensvormen.
We duiken verder en ik vind het een prachtig avontuur. Als jongen was ik al gegrepen door de bijna buitenaardse onderwaterbeelden van de beroemde duikpionier en filmer Jacques Cousteau. Hij was de eerste die ons de rijkdom van de zee liet zien. De oceaan bleek geen bak water met een onuitputtelijk reservoir aan vissen, maar een betoverende wereld die wij waren vergeten. Of beter: zijn vergeten. Want sinds Cousteau zijn onderwaterfilms in de jaren zestig maakte, is het leegroven van de oceanen in versneld tempo doorgegaan.
Het duikbootje waarin we opeengepakt zitten, is inmiddels gezakt tot zo'n 530 voet (180 meter). Op deze diepte komen geen duikers. We zitten in de twilight zone. Het is veel donkerder en het leven is verschrompeld tot wat kleine visjes. Koraal, dat groeit bij de gratie van zonlicht, zien we niet meer. Het is alsof we ons aan de achterkant van de maan bevinden. Hier is het vrijwel leeg. We hebben de kraamkamer verlaten.
Smalle koraalgordels
Ik besef me dat koraalriffen niet alleen smalle gordels langs kusten zijn, maar ook tot beperkte diepte reiken. En toch zijn het dit soort kraamkamers waar de natuur zich voortplant en waar wij mensen grotendeels van afhankelijk zijn. Voor een miljard mensen is vis de belangrijkste voedselbron en wereldwijd verdienen honderden miljoenen gezinnen er hun inkomen mee. Vernietigen we koraalriffen, mangroves en wadden, de broedkamers van de oceanen, dan ruïneren we hele samenlevingen.
Als we weer aan de oppervlakte drijven, pers ik me uit de nauwe opening van de duikboot en kijk uit over de zee. Een klotsende bak water, zo op het eerste oog. De rijkdom ligt verborgen onder azuurblauwe golven. Verderop zie ik een vissersboot uitvaren. Wat niet weet wat niet deert? Gelukkig zien steeds meer overheden in dat we kraamkamers moeten beschermen voor onze toekomst. Maar dat is niet genoeg. Het is tijd voor actie. Ik ga me met het WNF en vele anderen komend jaar keihard inzetten om de koers in te zetten voor meer beschermde gebieden op zee.
In een duikbootje daal ik af in zee, op weg naar het koraal. Eerst zie ik wat zand, keien en een paar kleine visjes. Maar al snel doemt door het grote ronde glazen oog van de duikboot een enorme spons op. Zacht koraal, in de vorm van een sierlijke kelk. Tropische vissen zwemmen in en uit. Het oogt kleurloos door wat troebel zeewater, tot de piloot het licht er op richt. De grijsgroene kleur verandert in een adembenemend paarsrood schijnsel. We genieten even van het schouwspel en duiken dan verder. De diepte in.
Ik maak als WNF-ambassadeur een bijzondere reis. In een unieke mini-onderzeeër van Substation Curaçao ga ik koraal van dichtbij bekijken. Het markeert de start van de campagne Seastars, waarmee het WNF wereldwijd meer beschermde gebieden op zee wil realiseren. Dat is hard nodig. Het leven in de zee schreeuwt om hulp. Overbevissing, vernietigende visserijmethoden, vervuiling en klimaatverandering putten de oceanen uit. Als we over een paar decennia nog genoeg vis in zee willen hebben, moeten we nú de kraamkamers beschermen.
Regenwouden in zee
Dat zijn plekken waar vissen zich voorplanten en waar het barst van leven. Koraalriffen zijn van die regenwouden in zee. Ze beslaan slechts eentiende van de oceanen, maar een kwart van ál het zeeleven is ervan afhankelijk. Van vissen tot haaien, dolfijnen en zeeschildpadden. Vanuit de ruimte zag ik koraalriffen als turkooisblauwe, smaragdgroende gordels langs kusten en rond eilanden. Een betoverend gezicht en tegelijk zo beperkt en kwetsbaar. Want ik zag ook volgebouwde kusten, slib dat als gevolg van ontbossing koraal verstikt en de vele duizenden lichtjes van vissersvloten die over zee zwermen.
Liggend in het duikbootje voelt het alsof ik weer een ruimtereis maak. We zweven door een universum waar de mens gewoonlijk niet komt en zijn volledig afhankelijk van de techniek. Maar er is één groot verschil: om me heen wemelt het van leven. Scholen vissen schieten als zwermen vogels voorbij, andere vissen in prachtige vormen blijven stoïcijns rond koralen hangen. Ik bedenk me dat er vermoedelijk overeenkomsten zijn met buitenaards leven. Op een planeet die wij nog niet kennen, barst het vast ook van ontelbare bizarre levensvormen.
We duiken verder en ik vind het een prachtig avontuur. Als jongen was ik al gegrepen door de bijna buitenaardse onderwaterbeelden van de beroemde duikpionier en filmer Jacques Cousteau. Hij was de eerste die ons de rijkdom van de zee liet zien. De oceaan bleek geen bak water met een onuitputtelijk reservoir aan vissen, maar een betoverende wereld die wij waren vergeten. Of beter: zijn vergeten. Want sinds Cousteau zijn onderwaterfilms in de jaren zestig maakte, is het leegroven van de oceanen in versneld tempo doorgegaan.
Het duikbootje waarin we opeengepakt zitten, is inmiddels gezakt tot zo'n 530 voet (180 meter). Op deze diepte komen geen duikers. We zitten in de twilight zone. Het is veel donkerder en het leven is verschrompeld tot wat kleine visjes. Koraal, dat groeit bij de gratie van zonlicht, zien we niet meer. Het is alsof we ons aan de achterkant van de maan bevinden. Hier is het vrijwel leeg. We hebben de kraamkamer verlaten.
Smalle koraalgordels
Ik besef me dat koraalriffen niet alleen smalle gordels langs kusten zijn, maar ook tot beperkte diepte reiken. En toch zijn het dit soort kraamkamers waar de natuur zich voortplant en waar wij mensen grotendeels van afhankelijk zijn. Voor een miljard mensen is vis de belangrijkste voedselbron en wereldwijd verdienen honderden miljoenen gezinnen er hun inkomen mee. Vernietigen we koraalriffen, mangroves en wadden, de broedkamers van de oceanen, dan ruïneren we hele samenlevingen.
Als we weer aan de oppervlakte drijven, pers ik me uit de nauwe opening van de duikboot en kijk uit over de zee. Een klotsende bak water, zo op het eerste oog. De rijkdom ligt verborgen onder azuurblauwe golven. Verderop zie ik een vissersboot uitvaren. Wat niet weet wat niet deert? Gelukkig zien steeds meer overheden in dat we kraamkamers moeten beschermen voor onze toekomst. Maar dat is niet genoeg. Het is tijd voor actie. Ik ga me met het WNF en vele anderen komend jaar keihard inzetten om de koers in te zetten voor meer beschermde gebieden op zee.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
